New lover: cooking

   Ło matko i córko. Wielkie kuchenne rewolucje nastały. Gruba baba w blond lokach się chowa. Ja, oldziak zaczęłam gotować. Nie byłoby w tym nic dziwnego, że gotowania mojego postać ma iście wegański charakter. A zarzekałam się jeszcze pół roku temu, że warzywka to są dla frajerów. Bo na moim talerzu powinno być mięso i narkotyki. Kurna.

   Zdziadziałam.

 

   A było to tak: natchnęło mnie na dietkę ostatnio. No i wiadoma, na dietce to człowiek wpada w taki dietkowy szał. I kupować zaczyna, wszystko co kiedykolwiek mu się ze zdrowiem kojarzyło. Przeszłam przez okres: biere co ma napis fit, i light. Już jestem dużą dziewczynką, wyedukowaną przez wiedzę bezużyteczną i wiem, że to syf (oklaski). No i tym razem napchałam do wózka, mięs różnych wszelkiego rodzaju. Byle nie z poczciwego świniaka. Bo świnki są takie słodkieeeeee. A że zakupy robiłam w Biedzie, to poleciałam w te pędy do działu z zupkami chińskimi. Podstawą i bazą każdej studenckiej kuchni. A obok tych zupek, to jakieś kasze, ryże i te inne takie. No sami wiecie, nie mówcie, że nie kupujecie. O soczewica. O za trzy zeta. Mama to jadła, niedobre było upiornie. To pewnie zdrowe. I chyc za pazuchę (w przenośni, płacę niestety za wszystko i dalej mam opory moralne przed kradzieżą, ehh).

   No leżała tak biedna soczewica dwa tygodnie. Przyglądałam się jej niespokojnie, bojąc się że zaraz pogryzie, wylezie z tej szafki i zacznie szczekać, czy co. Wszystkiego bym się spodziewać mogła, tylko nie tego, że będzie zjadliwa. W końcu jak to na studiach, głód zaczął w oczy zaglądać. I zostaliśmy sami: ja, soczewica i przeterminowany jogurt. Chcąc nie chcąc, wybrałam garnek. Taki większy od małego, ale też mniejszy od dużego. I średni to on właściwie też nie był. Zalałam wodą. Zasypałam solą. I się patrzę.

   I się patrzę.

   I się patrzę.

   I się patrzę.

   O bulngęło.

   Wsadziłam marchewkę. I dosypałam żurawiną.

   Julitka przyszła i się pyta co robię. Tworzę do jasnej cholery.
- A co tworzysz takiego?
- Żebym to ja kurna wiedziała, to by było prościej.
- Aaaaaaa...

   I stoimy tak wspólnie patrząc się na zwłoki marchewki, które sobie bulgają.

 - A tak serio to co robisz?

   Nie no umorduję. Gotuję! Widzisz babo? Pomuuuuusz. Więc pełna wsparcia dla mej małej osoby, zaczęła się gapić przegryzając kanapkę, na moje zmagania z garnkiem i marchwiowym zewłokiem. W końcu jak zewłok zaczął się rozpadać, zdecydowałam się dosypać miseczkę soczewicy (bez miseczki, w sensie). Zamerdałam dla pewności, że wody jest więcej niż cudactwa. Nakryłam pokrywką. I co? I się patrzę.

   I się patrzę...

   Dobra, pomińmy ten fragment.

   O! Wódka.

   Nagle patrzenie już tak mi nie przeszkadzało. 10 minut minęło, a mama mówiła że to akurat no i powinna być gotowa. Soczewica miała na ten temat jednak inne zdanie. Twarde i niezjadliwe zupełnie. No i nagle mnie po tej wódce olśniło. Że właściwie, to ja za cholerę nie mam pojęcia, czy dobrze to dziadostwo gotuję. To polazłam do internetów w desperacji pełnej.

   Dowiedziałam się że: a) powinnam zieloną soczewicę moczyć pół godziny przed gotowaniem. I potem gotować 20 minut. b) są inne odmiany soczewicy (o wow). c) ma dużo żelaza i ujemny indeks glikemiczny (cokolwiek to jest, ale mądre).  YOLO!

   W końcu mi wyszło. Trochę przypaliło, bo okazało się że soczewica to wody żre a żre. I dolewać musiałam. Ale zjadłam. I nic w życiu mi tak nie smakowało. Pomijając fakt, że byłam już tak potwornie głodna, że obryndzlowałam w między czasie lodówkę naszą, sąsiadów i sąsiadów sąsiadów. Do sąsiadki z Altzhaimerem zachodziłam nawet trzy razy. Tyle wygrać.