Dziwactwa angielskie

   Dziwactwa JU KEJ, czyli Anglia oczami moimi, które patrzyły i nie rozumiały.

   Goodmoring! Eee… Afternoon? Af, fuck is after five past 6. Good, good something. Patrzysz zrezygnowany wiedząc, że zrobiłeś właśnie z siebie idiotę. I w duchu przeklinasz angielskich idiotów za komplikowanie życia takimi idiotyzmami, jak używanie określonych przywitań w odwołaniu do określonych godzin. Nie to co dobre polskie dzień dobry. Nawet jak wieczór, to nikomu nie przeszkadza. Kulturalnym trzeba być, ale no bez kurde przesady.

   A to był dopiero początek zmagań na ziemi Brytyjskiej. Wybrałam się na wyspy, nie że z własnej woli, chociaż częściowo i owszem, szkoły robić. Kształcić się! Poszerzać horyzonty. O drżenie serca mnie przyprawiało to, że och nareszcie będzie mi dane zobaczyć Big Bena i te fajne czerwone autobusy. Ba! Może nawet się nim przejechać. To wszystko dlatego, że Anglia osnuta zawsze była taką mgiełką tajemnicy. Symbolem władzy i dysty.. dystyngowanych (dobrze..?) ludzi. Pełnych klasy. Anglia, i myślisz, ta cholera,  to jest coś! Wszyscy chcą pojechać. Wszyscy chcą zobaczyć. I walnąć sobie focię z Big Benem. Serio. Ja tam na przykład mam. Gimnazjalistki sobie plecaki, koszulki, buty, piórniki, gacie nawet, flagą brytyjską ozdabiają. Wstawiają vintage zdjęcia ze smutnym dopiskiem: keep calm and be british. So cool. Wszystko fajnie. Ale odkąd przyjechałam, nie opuszczała mnie myśl o wyjeździe i maminych kotletach.

   Dobra, może nie tak od razu. Pierwszy tydzień był ekscytujący. Wszystko takie nowe, inne, chociaż krajobraz jakby rodzimy. To ten kraj jednak zaskakiwał mnie po kolei coraz to nowymi rzeczami. I zaskakiwał do końca, mimo iż przyszło mi tam spędzić 10 miesięcy. A szczerze z utęsknieniem wyglądałam dnia wyjazdu.

Co w UK dziwi i przyprawia o dreszcze?

1.       Wiadomo powszechnie, że brytole wożą się lewą stroną jezdni. I nikogo to dziwić nie powinno. A jednak, ja przeżyłam mały szok. Zwłaszcza przy przechodzeniu przez ulicę, kiedy to mało co nie zostałam potrącona przez samochód, nadjeżdżający z niewłaściwej strony. Do tej pory, cierpię na małe objawy paniki, kiedy muszę zdecydować która to lewa a która prawa. Zresztą, to wielka szkoda, że mają tą lewą stronę, bo z chęcią bym sobie kupiła, dajmy na to samochód.

2.       A jeśli już mowa o samochodach, niepomierną mą zazdrość wzbudziły, stare oldschoolowe pojazdy, pamiętające cudowne lata 60te, rozwiane apaszki, dzieci kwiaty, kobity poubierane jak prawdziwe perfekcyjne panie domów, z zagranycznych fylmów. Ja się pytam, czemu nasz cudowny dobrobyt komunistyczny takich nie wyprodukował? No dlaczego się pytam!

3.       Klamki. Tak dobrze czytasz. Ale co takiego dziwnego w klamkach. No w nich samych, to może nic. Jednak brak klamek przyprawia o niezrozumienie. Wprawia wręcz w zakłopotanie. Zostałam pewnego razu zaproszona na kawę do znajomych Polaków. Zapukałam grzecznie w drzwi, jak się okazało że dzwonek nie działa. Ze środka rozległo się proszę. To ja hyc! Za klamkę. A tu łapa w próżnię, klamki nie ma. Myślę ki dziad. Jeszcze raz pukam. I jeszcze raz. W końcu ze środka rozległo się donośne polskie ‘NOSZ KUR.. RĄK NIE MASZ?’ powiedział Adam otwierając mi drzwi z brodą ściekającą pianką do golenia i krwawą szramą. Pewnie jeszcze świeżą. Na co z niewinnym spojrzeniem popatrzyłam na niego i stwierdziłam „ Bozia rączki dała, ale klamki nie macie”. Chłopak nie wiedział już czy ma się śmiać czy płakać. W każdym razie, jak się później okazało przypadek nie był odosobniony. A takich złośliwych domów jest więcej. Z tego co się dowiedziałam, maja one zwyczaj zatrzaskiwania się na amen, z kluczami zamkniętymi w środku.

4.       Nietypowe ozdoby ogródkowe. Krasnale rodem z horrorów, tak tłumnie zdobiące polskie ogródki, to pikuś! Brytole mają niekończącą się wyobraźnię, jeśli chodzi o te dekoracje. Najfajniejszą jaką widziałam, była stara muszla klozetowa, postawiona w ramach, ni to fontanny, ni to doniczki, ot tak, na środku (mizernego zresztą) ogródka. Drugie miejsce zajęła zardzewiała maska samochodowa z wyrytą czaplą. Czy czapla to była na pewno, głowy nie dam. Wyglądało co najmniej upiornie, zwłaszcza że w miejsce oczu miało wstawione czerwono świecące żarówki. Czy to poczucie humoru, czy to głupota, no cóż.

5.       Żarcie. Pozycja która powinna się znaleźć na samym szczycie listy. Przyprawiająca mnie o codzienne spazmy. Chemia, chemia, chemia. Niedobre to. Tostowy chleb wielkości talerza na kanapki, zjadasz 10 kromek i dalej chce Ci się jeść. Skład: cukier, tłuszcz. Jakość straszna. Nic się z tego ugotować nie da. A jak coś jednak, to dziwne wychodzi. Marchewka się psuje w dwa dni, za to kabaczek może leżeć miesiąc i zachować kondycję. Z bułkami jest jak tymi z mcdonalda, leżą i leżą. Mięso też się nie psuje. Aż w sumie nie chce mi się myśleć co tam pakują. A cukru nie uświadczysz jedynie w wodzie mineralnej. Poza tym zaskoczyły mnie takie specyfiki, jak ketchup w 300 smakach, parówki sprzedawane w słoikach, moczące się w jakiejś zalewie, słodkie ziemniaki na każdym kroku które je się z piankami i robi z nich ciasto brak normalnych wędlin i jeszcze inne w tym stylu. Późna noc już jest, to wymieniać dalej. Zresztą brytole żreć lubią słodyczy. Dużo. Bardzo dużo. Większość z nich (nie mówię w tym momencie o Londyńczykach) tuszą przypomina stereotypowych amerykanów. Jedzą dużo, słodyczy niepomiernie dużo nadrabiając wszelkie światowe średnie. I tłusto, ale nie jak my, do kotleta. Tu tłusto na sucho, że tak powiem. Mój kobiecy żołądek trawiący takie potrawy raz na miesiąc, tutaj przeszedł okres swoistego buntu. No i jeszcze jedna magiczna rzecz. Nawet jak w mieszkaniu nie zostaje Ci nic innego, to możesz być pewny że znajdziesz jakieś ciasteczka. Więc apelując do tych wszystkich, co na polski bigos patrzeć nie mogą, kiełbasy unikają jak ognia, a na schabowego patrzą z politowaniem. ŻRYJCIE PUKI JEST, zagranico nie majo! Mamusiu! Tęsknię.

   Kończąc tym pozytywnym akcentem. I wcinając rewelacyjne polskie mielone. Życzę wszystkim Polakom na łonie obczyzny szybkich powrotów, chociażby na święta,  nabywanie zakupów w polskich sklepach i bogacenia funduszu naszego skromnego państwa, które jest może i bez funtów. Ale za to z kilogramami schabowego!